Mijn Getuigenis Als Interraciale Vrouw In Een Blanke Samenleving .

• De realisatie

Ik werd geboren eind jaren 80 en groeide op als kind met een Interraciale achtergrond in de jaren 90 , de eerste 10 jaar van mij leven waren in een huis op het Vlaamse platteland waar ik al snel geconfronteerd werd met het feit dat ik ‘anders’ was.. 

Ik leerde dat zowel zwart als Blank zijn , je een levende raciale contradictie maakt die veel vragen bij mensen opwekte . 

Ik werd geconfronteerd met het gevoel dat ik mezelf constant moest uitleggen voor de manier waarop ik eruit zag en dat ik op één of andere manier extra moeite moest doen om te laten zien dat ik 'net als hun' was ; als de blanke kinderen, als de samenleving of gewoon dat ik een mens was ? 

Ik herinner me nog levendig hoe naïef ik was, ik dacht dat door uit te leggen dat mijn moeder blank was en ik in dit land was geboren , dit genoeg was om hen te overtuigen van mijn gelijkheid ,iets waar misschien meer mensen met gemengde achtergrond zich kunnen in vinden.  

Ouder wordend veranderden de vragen in verbale en fysieke agressie..

• Compassie

Ik herinner me mijn eerste dag op de basisschool, een jongen rende naar me toe en zei:

'Ga terug naar je land Mobutu’. 

Dit was mijn eerste bewuste herinnering dat ik me niet op mijn plaats voelde. Ook al wist ik niet wie Mobutu was destijds , ik begreep wel dat ik volgens hem hier niet thuis hoorde , ik was niet op de plek die ik 'mijn land' zou mogen noemen.

Ik herinner me ook een tijd op naschoolse activiteiten, ik was ongeveer 6 jaar oud, ik werd van het speelveld getrokken door een jongen van ongeveer mijn leeftijd, hij begon mij in het gezicht te krabben

‘omdat ik een negerin was’. 

Later kwam ik erachter dat zijn ouders skinheads waren,

Ik vind het, als ik er nu op terugdenk zieliger voor hem dan voor mij , hij uitte de haat naar mij toe waar zijn eigen ouders hem mee vergiftigden . 

Wat ik later zou leren begrijpen, was dat het probleem dat onbewust als kind speelde, iets complexer was dan op het eerste gezicht leek.

Mijn vader, een Ghanese man begreep dat het belangrijk was om mij de geschiedenis van zwarte mensen bij te brengen , i.p.v elke week tekenfilms te halen in de videotheek , moest ik van hem de biografie van Malcolm X zien als 8 jarige , ik vond het allemaal wat serieus maar luisterde toch met boeiende oren en het maakte me duidelijk dat er een meer systematische reden achter mijn ervaringen zat.

Hoe ouder ik werd hoe meer ik me realiseerde dat ik leefde in een onderdrukkende samenleving gebaseerd op het onderbewuste privilege van ras. 

• De onzichtbare strijd

Ik groeide op en leerde leven met een onderliggende interne strijd mezelf niet als minderwaardig te zien,en onderdrukte het gevoel van mezelf constant te moeten bewijzen doordat ik mezelf zag door de bril van een racistische blanke samenleving.

‘Deze bril’ of Dit hyper-bewust zijn van hoe blanke mensen mij zagen creëerde net als bij zovele van mijn gekleurde lotgenoten een soort dubbel bewustzijn,een soort masker die de pijn van subtiel racisme incasseerde om te kunnen overleven...

Ook al was ik me bewust van de geschiedenis van de zwarte mens , Toch creëerde dit op onbewust niveau een onzekerheid binnen mezelf.

Ik had het moeilijk met me ‘goed genoeg te voelen', of misschien op een dieper niveau ,me niet wit genoeg te voelen?’

Een idee dat ik nu gelukkig heb achtergelaten omdat ik ondanks alles weet dat alle menselijke ervaringen er zijn om ons iets bij te brengen .

• De Pijn In Een Gave Veranderen

Het opgevoed worden als meisje met een gemengde raciale achtergrond in een blanke samenleving gaf me een veel breder perspectief over hoe de wereld in elkaar zit ,ik leerde dualiteit beter verstaan , evenals ook het begrip van de rijkdom van meerdere culturen te kunnen ervaren binnen mijn leefwereld.

Met andere woorden ik heb mezelf aanvaard en ben trots op wie ik ben ongeachte door welke ogen de samenleving mij ziet .

• Samen sterk

Deze splitsing in bewustzijn en hyper-bewustzijn van ‘het zelf’ binnen onze samenleving is voor gekleurde mensen op collectief niveau belangrijk om bespreekbaar te maken en aan te kaarten,

Om ook blanke mensen die graag hun hoofd in de doofpot steken te laten zien welke effect deze druk heeft op psychologisch gebied , we moeten ons durven uiten en ik ben blij dat hier meer dialoog over gevoerd wordt.

Het is hoog tijd voor verandering en herkenning.

Want we zijn moe , we zijn vermoeid van de generatie op generatie mentale druk, fysieke mishandeling en spirituele ontworteling die word uitgeoefend op ons, ‘gewoon’ door de kleur van onze huid .

Elvira Ocran

Elvira Ocran