How Society Defines Our Sanity..
The topic of mental illness is one I hold dear to my heart because even though I counsel people myself in my practice as a holistic therapist I have not been exempt from the matter myself.
I am not going to go too deep on which trauma’s caused me to fall into mental imbalances throughout my life but to give you a personal example I want to talk about how I suffered a psychosis around the age of 12 years old.
The accumulation of many external and internal factors led me to disassociate from my then reality into a state of disillusion and disconnect from the people around me and my reality.
What I remember is a state of being very afraid and having a hard time connecting to the people around me, later when I grew up and understood the world around me a little better I also saw how emotional neglect and poor adult guidance during traumatic experiences and transitions like the divorce of my parents and moving across the country to a completely different place
All of this combined with taking heavy malaria medication from my summer trip to Africa together with a very limited pallet in diet had placed a huge role in the development of this mental state.
For multiple reasons I was not supported through various situations and changes at that moment in time, it seemed like everyone around me had eye’s for everything but me, my parents going through a divorce and dealing with there own mental strains, a new place with a different dialect and social values, l lost contact with most of my friends and had to make new friends combined with a traumatic encounter, it was all too much at once, and my brain just could not process it all...
I remember feeling, sad, anxious, helpless, scared, and lonely, and nobody reached out to ask deeply how I felt which led a feeling of shame for what I felt to take over, which was another form of disconnection to myself.
How I recovered from this state of mind was through love, not through therapy, my mother took me to a therapist once during those 6 to 8 months and I remember just acting like everything was alright, the therapist then went on to tell my mother there was nothing wrong with me, so I returned home with no help and a mother that understood even less what as going on to the point it made her angry and thought I did it on propose because I was not truly not functioning, not at home or in school.
To give u an answer to why I ‘acted normal’ during my counseling session was simply because I did not trust the therapist, no-one had touched my heart deep enough for me to open up about what I was experiencing, but as I said, I did heal, and it was through love.
Through the birth of my little sister to be exact, she was my reason to smile again and open up my heart and let love in again. love that I had not felt for so long.
This is a short version of a very dark and scary period of my childhood, I also want to mention i self-diagnosed myself while being in nursing college during a class in psychology, it all came together for me, in understanding myself.
Because the stigma never really allowed me to talk about it to my parents or friends deeply and the psychologist at the time did not diagnose me at all.
All of these life experiences have to give me a backstage look of severe mental imbalances, both because I self-studied them out of personal interest and because I overcame and experienced them myself, so in that regard, I call myself an experience expert on these topics.
This being said I ask myself what went wrong not only with me but also with the support of the community (school, psychological support, and family), and society that I was growing in as a young child in supporting and guiding me during this time.
The main elements I take from my experience are our human need for core fundamentals such as connection, love, emotional support, nutrition, and attention for mental overload.
These factors I feel play a huge role in our current worldwide problem with depression and strain on health and well being. In the general population, anxiety disorders are more prevalent than any other class of mental illnesses.
Anti-depressants are the top most prescribed drugs across the globe, and the use of anti-anxiety meds have been well on the rise.
The question we should ask is, is our culture making us more prone to mental illness, and can we identify aspects of our culture that are dysfunctional?
We need to start identifying how to combat cultural hazards to our mental health.
The culture is making us sick.
We are all accessory to the rise in mental illness within our society and our culture reflects this; We are a sleep-deprived, over-stimulated, media-saturated, multi-tasking, caffeine, always on to what is bigger and better, materialistic culture, in energetic terms more and more masculine.
The culture has become more competitive, and we aren’t just comparing ourselves, strangers, we are comparing ourselves to the very photo-shopped reality.
Corporations are bombarding us with messages that we can have it all, if only we consume their products, take their drugs, buy their cars, eat their food, the list goes on and on.
We are consumers in every sense of the word, and when we inevitably get sick, when we break down for one reason or another, we become victims of the pharmaceutical industry.
Yes, the cure is just a distortion of the disease, and on top of this, we are recently being bombarded with fear propaganda concerning the coronavirus and its many facets and social restrictions in an already anti-social society.
It’s clear to see that mental disorder is the product of multiple factors.
Talking about culture in its global sense touches on all aspects of human behavior.
Some areas such as family relationships and social change have been discussed earlier on a personal note.
Others such as cultural history and philosophy should also be taken int account.
All societies have a cultural heritage that is transmitted from one generation to the next, the particular style varies from one group to another.
In history there are accounts of whole groups of individuals becoming afflicted with a kind of mass hysteria, recalling the “dancing crazes” in Europe during the Middle Ages.
several recited topics include
- Reactions based on physical diseases such as malaria, tuberculosis, or luetic infection, patterned in expression by cultural elements, similar to the epidemic of corona we are living through as we speak.
- Reactions to the stress of the severe environment, starvation, or long periods of isolation.
- Reactions to the stress and strain of role characteristics in the culture.
Throughout this blog post, I want to address the element of cause and effect, and approach this topic with an open heart and a rational mind, a combo that gives me balance and clarity.
Different cultures have different norms and morals and norms change over time within a given culture.
Values are an important element of culture and involve judgments of what is good or bad and desirable or undesirable.
A culture’s values shape its norms and I feel we should re-educate our norms around these topics.
I feel it’s time we address our culture and society as a cause for our mental illness influx of the last decade. Because beliefs about mental illness can affect patients’ readiness and willingness to seek help or treatment.
Mental illnesses are often stigmatized and seen as a source of shame however, the stigmatization of mental illness can be influenced by other factors, such as the perceived cause of the illness. `
This also gets us to the topic presenting mental health care services in culturally-sensitive ways in our ever so growing multi-cultural society, I see this as essential to increasing access to and usage of mental health care services, as local beliefs about mental health often differ from the Western biomedical perspective on mental illness.
With this I leave you guys with an open heart and a clear mind about my findings concerning this topic, my conclusion is that we need each other especially during times of societal imbalance, it is important to remember that culture is a dynamic phenomenon and it is up to us to assess our values as a community.
The stigmatization of mental illness is another byproduct of the disconnection we have culturally and culture is a reflection of our individuality, so let's unite and see ourselves in each other so that we can support and assist one and another through these surges of changes.
With love Elvira Ocran
————————————————————————————————————-
Hoe Onze Samenleving Onze Mentale Gezondheid Definieert..
Het onderwerp geestesziekte is mij zeer dierbaar, want hoewel ik zelf mensen begeleid in mijn praktijk als holistische therapeut, ben ik zelf niet vrijgesteld geweest van dit onderwerp.
Ik ga niet te diep ingaan op welke trauma's ervoor gezorgd hebben dat ik mijn leven in mentale onevenwichtigheden ben geraakt, maar om u een persoonlijk voorbeeld te geven wil ik vertellen hoe ik een psychose kreeg rond de leeftijd van 12 jaar oud.
Een opeenstapeling van vele externe en interne factoren leidde ertoe dat ik me van mijn toenmalige werkelijkheid distantieerde in een staat van desillusie en me loskoppelde van de mensen om me heen en mijn werkelijkheid.
Wat ik me herinner is een toestand van erg bang zijn en moeite te hebben om contact te maken met de mensen om me heen, later toen ik opgroeide en de wereld om me heen een beetje beter begreep, zag ik hoe emotionele verwaarlozing en slechte begeleiding van volwassenen tijdens traumatische ervaringen en overgangen zoals de scheiding van mijn ouders en verhuizen naar een compleet ander deel van het land .
Dit alles in combinatie met het nemen van zware malaria medicatie tijdens de zomervakantie in Afrika samen met een zeer beperkt voedingspatroon,speelden een grote rol in de ontwikkeling van deze mentale toestand.
Om meerdere redenen werd ik op dat moment niet ondersteund door verschillende situaties en veranderingen, het leek alsof iedereen om me heen oog had voor alles behalve mij.
Mijn ouders gingen door een scheiding en hadden te maken met hun eigen mentale spanningen, ik verhuisde naar een nieuwe plek met een verschillend dialect en sociale waarden, ik verloor het contact met de meeste van mijn vrienden en moest nieuwe vrienden maken in combinatie met een traumatische ontmoeting waar ik nu niet dieper op in ga, het was allemaal te veel tegelijk en mijn brein kon het gewoon niet allemaal verwerken ...
Ik herinner me dat ik me verdrietig, angstig, hulpeloos en eenzaam voelde, en niemand stak zijn hand uit om diepere vragen te stellen bij hoe ik me voelde, wat een gevoel van schaamte veroorzaakte voor wat ik voelde , wat een andere vorm van 'verbroken verbinding' met mezelf gaf.
Hoe ik herstelde van deze gemoedstoestand was door liefde, niet door therapie, mijn moeder bracht me in die 6 tot 8 maanden één keer naar een therapeut en ik herinner me dat ik deed alsof alles in orde was, en de therapeut vertelde mijn moeder daar toen dat er niets mis met mij was, dus keerde ik zonder hulp terug naar huis met een moeder die nog minder begreep wat er in mij omging, ik functioneerde, niet thuis of op school.
Om u een antwoord te geven op waarom ik 'deed alsof alles ok was ' tijdens mijn counseling sessie was simpelweg omdat ik de therapeut niet vertrouwde.
Nu terugkijkend op de situatie was het omdat niemand mijn hart diep genoeg raakte om me open te stellen over wat ik ervoer, maar zoals ik al zei , Ik genas, en het was door liefde, door de geboorte van mijn kleine zusje om precies te zijn, zij was mijn reden om weer te glimlachen en mijn hart te openen en liefde opnieuw binnen te laten.
Liefde die ik nog niet zo lang had gevoeld.
Dit is een korte versie van een zeer donkere en enge periode van mijn jeugd, ik wil ook vermelden dat ik mezelf gediagnosticeerd heb terwijl ik op de verpleegschool zat tijdens een les psychologie, het kwam allemaal samen voor mij,ik begon wat ik doormaakt had te begrijpen.
Al deze levenservaringen geven me een kijk achter de schermen geven van ernstige mentale onevenwichtigheden, enerzijds omdat ik ze uit persoonlijke interesse heb bestudeerd anderzijds omdat ik ze zelf heb overwonnen en ervaren, dus in dat opzicht noem ik mezelf een ervaringsdeskundige op deze onderwerpen.
Dit gezegd hebbende, vraag ik me af wat er niet alleen met mij is misgegaan, maar ook met de steun van de gemeenschap (school, psychologische ondersteuning en familie) en de samenleving waarin ik als jong kind ben opgegroeid op gebied van begeleiding en ondersteuning tijdens deze periode .
De belangrijkste elementen die ik uit mijn ervaring haal, zijn onze menselijke behoefte aan basisprincipes zoals verbinding, liefde, emotionele steun, voeding en aandacht voor mentale overbelasting.
Deze factoren spelen naar mijn mening een grote rol in ons huidige wereldwijde probleem met depressie en druk op gebied van mentale gezondheid en welzijn. In onze westerse samenleving komen angststoornissen vaker voor dan enige andere klasse van psychische aandoeningen.
Antidepressiva zijn de meest voorgeschreven medicijnen ter wereld en het gebruik van anti-angstmedicijnen is sterk in opkomst.
De vraag die we ons moeten stellen is: maakt onze cultuur ons vatbaarder voor psychische aandoeningen, en kunnen we aspecten van onze cultuur identificeren die disfunctioneel zijn?
We zijn allemaal medeplichtig aan de opkomst van psychische aandoeningen in onze samenleving en onze cultuur weerspiegelt dit; We hebben slaapgebrek, zijn over-gestimuleerd, media-verzadigd, doen constant aan multitasking, cafeïne verslaafd , altijd op weg naar wat groter en beter, een materialistische cultuur, in energetische termen een cultuur die steeds mannelijker word .
De cultuur is competitiever geworden en we vergelijken niet alleen onszelf aan vreemden op sociale media , we vergelijken onszelf aan een 'gefotoshopte' realiteit.
Bedrijven bombarderen ons met berichten dat we het allemaal kunnen hebben, als we maar hun producten consumeren, hun drugs nemen, hun auto's kopen, hun eten eten, de lijst gaat maar door...
We zijn consumenten in alle betekenissen van het woord en als we onvermijdelijk ziek worden, worden we het slachtoffer van de farmaceutische industrie.
Ja, de remedie is slechts een vervorming van de ziekte, en bovendien worden we de laatste tijd bestookt met angstpropaganda over het coronavirus en zijn vele facetten en sociale beperkingen in een reeds anti-sociale samenleving.
Het is duidelijk dat mentale stoornissen het product zijn van meerdere factoren. Praten over cultuur in mondiale zin raakt alle aspecten van menselijk gedrag.
Sommige gebieden zoals familierelaties en sociale verandering zijn eerder besproken in mijn persoonlijke benadering en ervaringen .
Anderen, zoals cultuurgeschiedenis en filosofie, moeten ook in aanmerking worden genomen. Alle samenlevingen hebben een cultureel erfgoed dat van de ene generatie op de andere wordt overgedragen, de specifieke stijl verschilt van groep tot groep.
In de geschiedenis zijn er verslagen van hele groepen individuen die lijden onder een soort massahysterie, herinnerend aan de 'dansende rage' in Europa tijdens de middeleeuwen.
verschillende voorgedragen voorbeelden omvatten :
- Reacties gebaseerd op lichamelijke ziekten zoals malaria, tuberculose , gevormd door culturele elementen, vergelijkbaar met de epidemie van corona waar we doorheen leven terwijl we spreken.
- Reacties op de stress van de ernstige omgeving, verhongering of langdurige isolatie.
- Reacties op de stress en spanning van rolkenmerken in de cultuur.
In deze blogpost wil ik ingaan op het element oorzaak en gevolg en dit onderwerp met een open hart en een rationele geest benaderen, een combinatie die me balans en duidelijkheid geeft.
Verschillende culturen hebben verschillende normen en moraal en normen veranderen in de tijd binnen een bepaalde cultuur.
Waarden zijn een belangrijk onderdeel van cultuur en omvatten beoordelingen van wat goed of slecht en wat wenselijk of ongewenst is.
De waarden van een cultuur vormen haar normen en ik vind dat we onze normen rond deze onderwerpen moeten herzien.
Ik vind dat het tijd wordt dat we onze cultuur en samenleving aanpakken als oorzaak van de instroom van psychische aandoeningen van het afgelopen decennium.
Omdat overtuigingen over psychische aandoeningen van invloed kunnen zijn op de bereidheid van patiënten om een behandeling te zoeken .
Psychische aandoeningen worden vaak gestigmatiseerd en worden gezien als een bron van schaamte, terwijl we ALLEMAAL deel uitmaken van de oorzaak als samenleving waaruit de onbalans vloeit .
De stigmatisering van psychische aandoeningen kan worden beïnvloed door andere factoren, zoals de waargenomen oorzaak van de ziekte.
Dit brengt ons ook bij het onderwerp van geestelijke gezondheidszorg op een cultureel gevoelige manieren presenteren ook voor andere culturen .
Ik zie dit als essentieel voor het vergroten van de toegang tot en het gebruik van geestelijke gezondheidszorg, aangezien onze maatschappij ook veel multi-cultureler wordt en lokale opvattingen over geestelijke gezondheid vaak verschillen van culturele achtergrond en vooral van het westerse biomedische perspectief op psychische aandoeningen .
Hiermee laat ik jullie met een open hart en een heldere geest over mijn bevindingen i.v.m dit onderwerp, mijn conclusie is dat we elkaar nodig hebben in deze tijden van maatschappelijke onevenwichtigheid, het is belangrijk om te onthouden dat cultuur een dynamisch fenomeen is en het is aan ons om onze waarden als gemeenschap te beoordelen.
De stigmatisering van psychische aandoeningen is een bijproduct van de ontkoppeling die we cultureel hebben en cultuur is een weerspiegeling van onze individualiteit, dus laten we ons verenigen en onszelf in elkaar zien, zodat we elkaar kunnen ondersteunen en bijstaan door deze golf van veranderingen.
Met liefde Elvira Ocran